Χωρίς καν να το υποψιάζεται, έβαλε τις βάσεις της γλυπτικής, μιας από τις σημαντικότερες τέχνες στην παγκόσμια ιστορία. Μια τέχνη που δόξασε την Ελλάδα, με αποκορύφωμα τη δημιουργία του Παρθενώνα. Η γλυπτική μπορεί να ξεκίνησε την παλαιολιθική εποχή, να γνώρισε την ακμή της στην Αίγυπτο, όμως εδώ , στη χώρα του φωτός απογειώθηκε. Ίσως επειδή, οι γλύπτες της εποχής παρατήρησαν τη σχέση που έχει η πέτρα και το μάρμαρο με τις αχτίδες του ήλιου. Μια σχέση «μυστική» που καθορίζει ακόμα και την αέναη ενέργεια της ψυχής του γλύπτη...
Στο πέρασμα των αιώνων, πολλά μπορεί να άλλαξαν. Όχι όμως τα πρωτόγνωρα αισθήματα της δημιουργίας των γλυπτών, και η «μητρική» σχέση, που αναπτύσσεται μεταξύ του γλύπτη και του έργου του. Όλες αυτές τις ηδονές της φύσης και του καλλιτέχνη, μπορεί κανείς να τις ακούσει σαν μελωδία στα αυτιά του κάπου πολύ κοντά σε εμάς, στο Βενεράτο, όπου μια φορά το χρόνο από το 2006 και μετά, διεξάγεται το Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής.
Η ιδέα για αυτή τη διεθνή συνάντηση των γλυπτών γεννήθηκε σε ένα ταβερνάκι .
Πίνοντας και τρώγοντας δυο «κουζουλοί» γλύπτες που «καταχτυπούν όλη ημέρα τις πέτρες», ο Χρήστος Τσουμπλέκας και ο Μανώλης Χαρκούτσης , είχαν εκείνες τις ώρες έμπνευση. Δεν έχει σημασία ποιος το είπε πρώτος, όσο ότι έλαμψαν τα πρόσωπά τους! Ευτυχώς, βρέθηκαν και άλλοι πολλοί «κουζουλοί» στη συνέχεια για τους στηρίξουν. Και τους στήριξαν! Κάπως έτσι μια ιδέα, έγινε θεσμός, και ποιος ξέρει ; ίσως αύριο ιστορία…. Η αρχή με διεθνές συμπόσιο.
Το Σεπτέμβριο του 2006, πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή εννέα καλλιτεχνών από πέντε χώρες, το πρώτο διεθνές συμπόσιο Γλυπτικής, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο με θαυμάσια θέα, πάνω από το εκπληκτικό σε φυσικό κάλλος φαράγγι του Βενεράτου, δίπλα στον ποταμό Απόλλωνα και κοντά σε λαξευτά πατητήρια σημαντικής αρχαιολογικής αξίας.
Ο χώρος είναι μόλις λίγα μέτρα μακριά από την Ιερά Μονή Παναγίας Παλιανής, μία από τις παλαιότερες της Κρήτης, και απέναντι στο Βενεράτο με τα εξαίρετα κτίσματα της ενετικής περιόδου.
Ο απολογισμός της επταετούς πορείας αυτής της διαδρομής αριθμεί τη δημιουργία 52 έργων τέχνης από 16 χώρες του κόσμουκαι συγκεκριμένα από τις: ΕλβετίαΤουρκία,Γερμανία, Ιταλία, Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ρουμανία, Καραϊβική, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Αίγυπτος, Ουκρανία, Ισπανία και Κύπρος.Σήμερα, το συμπόσιο γλυπτικής γίνεται σε χώρο στην είσοδο του χωριού και εκεί, γλύπτες από όλον τον κόσμο, συναντιούνται στο φυσικό τους περιβάλλον και όχι μέσα στα εργαστήριά τους.
Κάτω από το λιοπύρι και τη ζέστη του καλοκαιριού, βασανίζονται , ρουφούν την σκόνη, για να δώσουν ζωή σε μονοκόμματους ογκόλιθους. Να δώσουν μορφή και νόημα στο ακατέργαστο, σύμφωνα με τις αντιλήψεις, τη νοοτροπία και την τεχνοτροπία του καθενός. Να εκτεθούν δημόσια στο κοινό, που με απορία τους κοιτά, να σμιλεύουν την πέτρα , το μάρμαρο, τον κρητικό πωρόλιθο, αδημονώντας για το αποτέλεσμα, μη ξεχνώντας όμως την πορεία. Αυτή η εμπειρία δεν δίνει μόνο ζωή στην πέτρα , τέρψη στον καλλιτέχνη , αλλά και ανάσες στους επισκέπτες.
Ο «κήπος» των γλυπτών
Οι γλύπτες που δίνουν ένα κομμάτι της ψυχής τους στο Βενεράτο, φεύγοντας αφήνουν και τα έργα τους στην περιοχή.
Για τους ίδιους δεν είναι απλά ένα έργο τέχνης, άλλα το «παιδί» τους. Και το μόνο που δεν θέλουν είναι να είναι παραμελημένο. Όμως, δυστυχώς, η πλειοψηφία των γλυπτών βιώνει την εγκατάλειψη και ελάχιστα είναι αυτά που έχουν στηθεί σε περίοπτη θέση.
Τα γλυπτά του πρώτου συμποσίου έχουν τοποθετηθεί στα χωριά Βενεράτο, Αυγενική, Κεράσια και Σίβα του πρώην δήμου Παλιανής. Και τα γλυπτά του δεύτερου συμποσίου παραμένουν στο πρότυπο οινοποιείο της Ένωσης Ηρακλείου, διότι αυτή χρηματοδότησε το 2007 το συμπόσιο, που έγινε στο χώρο του οινοποιείου, όταν ήταν ακόμα εργοτάξιο.
